Zelfportret

Schrik van de dromerigheid van zijn ogen
die lijken te smeken om mededogen
van een wereld die geen genade kent
met de afkeer tegen de kudde van deze vent

Schroom over de resolute lijn van zijn mond
die nooit zal nalaten of opgeven
af te geven op huichelaars en hun mondiaal verbond
van onechtheid en hun leugenachtig leven

Schok van de eeuwige frons van zijn wenkbrauwen
die alles betwijfelen en niets vertrouwen
dan na eigen bevinding en zelfonderzoek
voor hem bestaat geen zoete koek

Schitterend vind hij de wildheid van zijn haren
omdat deze bewijzen zonder bedaren
dat hij een stukje vrijheid wist te winnen
een mooiere droom kan hij niet verzinnen

Rob Vellekoop, 28/2/2003