Zoon

“Ik ga me laten vaccineren, pappa.”, zegt mijn zoon.
Een donderwolk pakt zich samen boven mijn hoofd.
Schrik slaat mij om het hart.
“Je bent toch wel goed bij je hoofd?”, bliksem ik terug.

De sfeer in de woonkamer krijgt een elektrische schok.
“Wil je nu al dood?”, vraag ik hard.
“Nee, pappa.”, antwoordt hij vriendelijk, “Ik wil de vrijheid om te kunnen reizen.”
“Maar je weet toch dat het experimentele rotzooi is die de schoften je inspuiten?”, bulder ik geëmotioneerd.

“Nee, dat weet ik niet, maar wel dat ik mijn vrijheid krijg.”
“Sinds wanneer vertrouw jij de junta van Rutte?”
“Heb je mijn artikelen niet gelezen over de bijwerkingen?”
“Laat me je de tien tegenargumenten van artsen even voorlezen.”
Mijn zoon doorstaat de eerste tsunami van mijn boosheid met glans.
Koortsachtig pijnig ik mijn hersenen. Hoe praat ik hem deze zelfmoord uit zijn hoofd?”

“Kijk maar naar Engeland, daar is het allemaal beter sinds de injecties.”
“Volgens het NOS Journaal zeker?”, roep ik schamper.
Mijn boosheid begint om te slaan in angst.
“Ik ben er steeds van uitgegaan, dat jij heel oud zou worden.”
“Als ik eerder ga, dan is het mijn tijd.”, antwoordt hij uiterlijk onbewogen.

Deze opmerking geeft me moed. Ik zie een ingang.
Zijn koppigheid doet niet onder voor die van mij.
“Zeker,”, zeg ik zacht, “maar jij bepaalt de kwaliteit van jouw leven.”
“Mensen met de injectie krijgen meestal de gevolgen na 1 jaar.”
“Denk aan allerlei auto-immuunziektes. Niet volgens mij, maar volgens bezorgde artsen.”

“Ik zou graag willen dat je gezond blijft!”
“Wij hebben sterke genen, wij zijn het gezonde deel van de familie.”
Hij zegt dit opgewekt, enthousiast bijna en vooral optimistisch.

Ik zucht. Hoe kan ik hem tegenhouden?
“Stel het uit.” suggereer ik. “Je hebt nog alle tijd.”
“Kijk wat het gaat doen met al die gevaccineerden.”
“Neem daarna een beslissing.” “Er is nog niets verplicht.”
“Het testen van die troep kost normaal 5 tot 10 jaar.””Wacht af.”
Ik zeg het bijna smekend.

Wanneer hij vertrekt, zie ik een magere opgewekte jongen, die zacht glimlachend afscheid van mij neemt.
Het breekt mijn hart.
Een ding heb ik hem nog niet gezegd.
Daarom doe ik dat nu, met dit schrijfsel.

Ik hou van je! Leef gezond door en loop straks achter mijn kist, in plaats van ik achter de jouwe.
Doorzie de leugens van de Junta.
Zij kennen alleen maar haat naar hun medemens.
Jij weet wat Liefde is!
Laat je niet vergiftigen.
Vertrouw op je lichaam en je immuunsysteem.
En de toekomst zal je toelachen, ook zonder de quasi vrijheid die het regime je belooft!

Je vader