Er gaat een schokgolf over de wereld, die niet door een tsunami wordt veroorzaakt of door een aardbeving, maar doordat de VS een nieuwe president-met-botte-uitspraken heeft gekozen. Acht jaar geleden veerde de wereld ook op en sloeg het motto ‘We can change’ van Obama als een atoombom in.
Mensen vestigen al hun hoop en vertrouwen op een nieuwe president (of zij denken juist dat hij tot het tegenovergestelde in staat is namelijk rampen en chaos creëren). Deze autoriteit krijgt niet alleen toestemming om zijn gang te gaan, maar miljoenen mensen geven hem ook dat vertrouwen:”Nu zal het wel goed komen.”
Blijkbaar hebben we met z’n allen zo weinig vertrouwen in onszelf dat we hoop gaan vestigen op de prestaties van een ander, een autoriteit die ons een nieuwe wereld gaat geven, die de dingen echt anders gaat aanpakken. Alsof wij zelf niet in staat zijn om dat te doen. Blijkbaar overheerst het idee dat we anderen nodig hebben, die voor ons de problemen moeten oplossen. Je kan ook zeggen:”Kijk hoe klein ons zelfvertrouwen is.”
In ieder geval is in die acht jaar dat Obama aan de macht is, niets in de opvattingen van de meeste mensen veranderd: ze leggen nog steeds de verantwoordelijkheid voor veranderingen bij een ander, een machthebber. Het vertrouwen in autoriteiten die ons leven gaan verbeteren is oneindig groot.
Obama ontving een jaar na zijn aantreden als president de Nobel prijs voor vrede. Terwijl uitgerekend deze president de volle 8 jaar van zijn regering oorlogen voerde met tal van landen. Deze man heeft het vertrouwen van miljarden mensen domweg beschaamd.
Daarmee kom ik op een populair punt dat met name in allerlei Facebook groepen eindeloos wordt bediscussieerd:’De wereld moet veranderen, want het is een puinhoop.’
Let op hoe dit meestal wordt geformuleerd: De wereld moet veranderen, de mensen moeten veranderen. We beginnen er mee door dit weer buiten ons te leggen. Zij moeten veranderen, de wereld. In plaats van te zeggen: Ik ga veranderen, ik ga de verantwoordelijkheid nemen voor het veranderen van de wereld. Ik leg het niet bij een ander neer, maar pak het zelf op.
Andere veelzeggende formuleringen zijn: “Het blijft toch hetzelfde, het kan toch niet anders. Let op het gebruik van het woordje ‘het‘. Ook dat ligt mijlenver buiten onszelf. Het is een onzijdige aanduiding van iets ongrijpbaars. Alleen al door de manier waarop dit wordt geformuleerd, wordt aangegeven hoe machteloos mensen zich voelen. Geen wonder dat ze hulp van anderen, van autoriteiten of machthebbers verwachten, want zij zien immers zelf niet waar ze tegen moeten strijden of op welke manier ze dit kunnen doen.
Daar ligt volgens mij de kern van de zaak. De pure machteloosheid en de angst het zelf niet te kunnen en het daarom verleggen van de verantwoordelijkheid naar een ander of iets anders. Dat verklaart ook dat mensen de neiging hebben af te wachten en de ‘veilige’ situatie waarin ze zich bevinden te koesteren in plaats van de comfort zone te verlaten en op avontuur te gaan.
Dit terwijl ieder mens een uniek wezen is die over een fantastische kracht bezit, waarmee van de wereld een hemel op de aarde te maken is! Alles wat een mens kan bedenken is in principe te realiseren. Hij of zij moet dan echter wel het vertrouwen omzetten in vertrouwen in zichzelf. Hij moet de hoop krijgen dat hij zelf initiatieven kan nemen, dat hij zelf veranderingen in gang kan zetten, want dat vermogen heeft ieder mens in zich.
In mijn boek Nieuwe Tao heb ik dat vertrouwen in autoriteiten geanalyseerd en een verklaring gegeven hoe en waarom wij onze wereld gebouwd hebben op vertrouwen in anderen.