Veel mensen maken zich druk over de hemel. Vandaag staan velen stil bij de hemelvaart, anderen bij het hemelsblauw zodat ze de zon kunnen aanbidden. Uiteindelijk zijn we allemaal hemelvaarders.
Mensen die vaak naar de hemel staren kennen het fenomeen. Als de zon schijnt en de hemel blauw is, verschijnen er er al snel kilometerslange strepen aan het firmament die oplossen in een soort wolkensluier en het blauw doen vervagen. Maar ook de zon verdwijnt dan. Een kleine groep mensen is ervan overtuigd geraakt dat deze vervuilende hemelbestormers gewoon vanaf Schiphol opstijgen en hun smerigheid de lucht in spuiten, over onze hoofden en gewassen heen.
Veel hemelstaarders zijn zich hiervan bewust, zij schreeuwen moord en brand. De navelstaarders onder ons valt dit echter 
niet op, zij zijn gefixeerd op de aarde en daar hoort geen hemel bij. En dat is maar goed ook. Want welke straf zouden de klimaatknoeiers en weerprutsers van deze wereld krijgen wanneer zij veroordeeld zouden worden voor het vervuilen van de aarde met de chemicaliën die ze talloze vliegtuigen laten uitbraken? Hoeveel schadeclaims zouden de verantwoordelijke klimaatcriminelen krijgen voor het verzieken van hele bevolkingen? Welke staatshoofden zouden achter de tralies verdwijnen voor hun misdaden tegen de menselijkheid?
Een ander deel kijkt naar de hemel als de plek waar zij hopen te komen nadat zij zich op aarde goed gedragen. Vandaag herdenken zij de vaart naar de hemel van Jezus.
Ook astronauten varen naar de hemel. Er wordt zelfs beweerd dat Amerikanen op de maan hebben gelopen. Met de techniek van vandaag schijnt dit echter niet meer mogelijk te zijn. De maan laten ze voortaan links liggen.
De hemelvaarders die op mij de meeste indruk maken zijn de ballonvaarders die al hun vertrouwen leggen in wat hete lucht waarmee ze als het ware varen langs de hemel.
Er wordt vaak gezegd dat we een hemel op aarde kunnen maken, maar dat we dit nalaten omdat we te veel met onszelf bezig zijn en elkaar te weinig gunnen. Een kleine groep mensen bezit bijna de hele wereld. Zouden zij het idee hebben dat ze in de hemel wonen?
Als er een kleine groep van ultrarijken is, dan moeten er ook armen zijn. Van deze mensen wordt beweerd dat voor hen de bomen niet tot in de hemel groeien en dat het ‘hun eigen schuld’ is.
En dat is wat ik mis op de aarde, menselijkheid en warmte voor elkaar. Veel mensen denken bij het woord ‘vluchteling’ niet aan de ellende die deze mensen moeten doormaken, nadat ze huis en haard hebben moeten achterlaten, maar vooral en uitsluitend aan hun eigen portemonnee, hun huis, hun auto en andere spullen. Zij zijn niet bang voor ‘vluchtelingen’, maar voor wat zij moeten inleveren door hun komst.
Rondom hun hemel hebben deze mensen een hek geplaatst, een muur onder stroom. Deze mensen zijn vergeten dat de hemel er voor ons allemaal is. De aarde is volledig in kaart gebracht en elk stukje heeft een eigenaar gekregen, wat op zich vreemd is omdat de aarde van ons allemaal is. Datzelfde geldt voor de hemel, de een maakt er meer aanspraak op dan de ander, maar de hemel is van en voor ons allemaal.
Want uiteindelijk varen we allemaal er naar toe. Die uitvaart wacht op ieder van ons, ook voor hen die niet in de hemel geloven of die er geen geld voor hebben.
Rob Vellekoop, Hemelvaartsdag